Gedicht; Multiple sclerose

In de stilte van mijn geest is een sluipmoordenaar ontwaakt,
Multiple sclerose, een duistere vijand die niets bespaart.
Als een schaduw, onzichtbaar en bedrieglijk subtiel,
Verovert ze mijn brein, mijn ruggenmerg, mijn lichaam, mijn ziel.

Als een smeulend vuur verspreidt ze zich traag,
Vermomd als een onschuldige zucht van pijn.
Stilletjes berooft ze mijn binnenste, laag voor laag,
De vrijheid om te bewegen, te voelen, het voorrecht om te zijn.

Haar tentakels, genadeloos en onbevreesd.
Ze tasten mijn zenuwen aan, als een kwaadaardig, hongerig beest.
In rustige tijden blijft ze altijd aanwezig, op de loer,
Als een constante metgezel, een ongewenste figuur.

Ik ben overgeleverd aan haar grillen, haar wreedheid en macht,
Als een marionet in haar handen, een tiranniek spel van ongekende kracht.
Maar in mijn diepste kern blijft altijd een sprankje hoop bestaan,
Want alleen dan kan ik het leven met deze ziekte aan.

© Liefs Jojo