Blog 26: "Ik kan er niks aan doen, ik heb MS."

Half Augustus, de laatste week vakantie voor mijn kids.
A.s. maandag begint de regelmaat van de schoolweek weer, alhoewel de eerste week vooral bestaat uit het niet verkrijgen van les.
Nu de eerste week weer voor de deur staat, is het tijd voor de uitdaging om de structuur terug te introduceren.
Dit gaat uiteraard gepaard met de nodige (veel) weerstand vanuit adolescenten in mijn gezin.

Voor diegene die het gemist heeft, ik heb 4 zonen (jawel bij dezelfde vrouw).
Leeftijden 18, 16 en 2x 13 (tweeling), die van 18 en 16 trekken hun eigen plan.
Wij geven ze veel vrijheid om hun eigen zaken te regelen zoals bijv. gametijd, bedtijd, maken van huiswerk etc etc.
Ik was bang voor een totale deceptie, want als ze ook maar iets van mij weghebben zou het hier zeker op uitgelopen zijn.
Maar moeder natuur heeft goed werk geleverd en heeft het DNA van mijn vrouw behoorlijk geïmplementeerd in mijn oudste twee zonen.
Gelukkig hebben ze wel mijn humor, wat toch het voornaamste is in de weg van geboorte ,,naar de eerste zekerheid in het leven, het sterven.
Hier is uiteraard 1 persoon het niet mee eens, wie lijkt me wel duidelijk, mocht je het nou niet weten en toch overlopen van verlangen wie het is, lees even mijn andere blogs en dan wordt het wel duidelijk, denk ik.
Oja, er is nog iemand want ik heb weer de humor van mijn vader.
Echt dolle pret thuis als we met Opa en Oma een spelletjesavond hebben, gelukkig hebben ze elkaar.

Waar was ik?
Oja iets met vakantie, discipline, school en structuur.
In de vakantie gaan uiteraard alle remmen los en gamen ze tot ver in de nacht, nou ja, lees vroeg in de morgen.
Maar ze werken allebei in de vakantie en ook nog eens redelijk veel, er is geen enkel moment geweest dat ze onder hun (arbeids-)verplichtingen zijn wilden uitkomen.
De tweeling vind dat ze dit recht ook hebben, hebben hiervoor actie gevoerd, demonstraties gehouden, gedreigd met maatregelen zoals bijv. het inschakelen van de kinderombudsman of melding bij veilig thuis.
Uiteraard maakte dit totaal geen indruk, tot het moment dat ze dreigden om mijn blogs te openbaren aan mijn vrouw.
En dit werkte, na enige onderhandelingen waarbij zij de hoogste troefkaart hadden, kunnen overeenkomen dat tijdens de vakantie er een gedoog beleid heerst, zeg maar wat Trump en Poetin niet lukte is mij wel gelukt.
We hebben een bestand tot het laatste weekend van de vakantie.
En daar zijn we dus nu.

Einde van de vredestijd, de strijd moet gestreden worden.
Iedereen, lees mijn 4 jongens, terug naar de tijd van voor de vakantie.
Orde, structuur, regelmaat en discipline daar draait het om, dat zijn de kernwaarden.
Er zijn geen uitvluchten meer, we pakken de strijdbijl op.

Nou correctie, mijn vrouw pakt de strijdbijl op.

Ik ben ziek, ongeneeslijk ziek.
Als er iets niet goed is voor me dan is het stress, of energieverspilling aan zaken die niets te maken hebben met mijn strijd tegen MS.
En zeker dit laatste weekend niet waarvan mijn kids vinden dat het einde der wereld is gekomen, doomsday has come.
Nee ik heb mijn energie echt nodig om te gaan mountainbiken en om mijn concentratie te kunnen opbrengen om naar het voetballen te kijken (ohhh zo blij dat het weer, lees voetbalcompetitie, is begonnen).
Naar mijn vrouw benoemd dat ik zo trots op haar ben en zoveel respect heb voor de wijze waarop zij de strijd aangaat.
En ik weer 100% zeker wie er als winnaar uit de strijd komt.
Maar zo heeft het verleden uitgewezen en ben ik er helemaal van overtuigd dat als ik mijn vrouw ga helpen en ik haar voor de voeten ga lopen de uitkomst van de strijd niet meer 100% is maar 99,99%.
En om dit overweldigend risico niet te lopen dat de overwinning in verkeerde handen valt, is het beter dat ik ga mountainbiken.
Want door mijn MS kan ik verkeerd reageren in het heetst van de strijd, en dat wil ik niet.
Ik wil mijn vrouw steunen, 1 lijn vormen op de weg naar de overwinning.
Daarvoor offer ik me graag op.
En ja, ik kan er niks aan doen, ik heb MS.