Hoe ons gezin MS meemaakt

Ze weten het al zolang ze zich kunnen herinneren:mama heeft ‘iets’ waardoor ze vaker moet liggen.Waardoor ze soms niet meedoet. Niet kan.Ze vragen er niet elke dag naar.Maar soms komen de vragen onverwacht: “Heb je dit voor altijd?” “Wordt het nog erger?” “Ben je dan oud als je in een rolstoel zit?” En dan breekt er iets in me, niet omdat ze het vragen, maar omdat ze het überhaupt moeten vragen. Ze zijn stil als ik rust, te stil soms, alsof ze me willen sparen, ze helpen met thee, en of ik comfortabel lig, of juist een extra knuffel, zonder dat ik erom vraag, ze voelen het aan, altijd!

MS heeft hun onzichtbare radar aangescherpt, ze vangen signalen op die anderen missen, en ik… ik leer dat het oké is dat zij het anders meemaken, niet als verlies, maar als deel van hun wereld, met zorg, met kleine, en grote wijsheid.

Ik zou ze het willen besparen, maar ik zie ook: dit maakt hen bijzonder, meevoelend, liefdevol, en puur.