Hoe het begon

Ik sta met mijn man op het Malieveld in Den Haag. Onze rode kleren gaan op in de massa. We luisteren naar de ene na de andere spreker op het podium. Ik probeer het te volgen, maar ik ben zó moe. Mijn linkervoet voelt ook raar, ik wil zitten, maar dat kan nergens. En dan moeten we nog met elkaar een rode lijn trekken tot aan het Vredespaleis en terug... "Sel je niet zo aan, dit is voor de goede zaak, kom op Renate!" zeg ik tegen mezelf.

Eindelijk zet de stoet zich in beweging. Na een half uur wandelen hou ik het niet meer vol. We slaan een zijstraat in en beginnen aan de terugweg.

Eenmaal thuis plof ik uitgeput op de bank. Was demonstreren vroeger ook zo vermoeiend? Ik ben in de veertig, misschien speelt dat mee. Een dutje op de bank mag best.

Als ik 's avonds met mijn man tv kijk, merk ik dat mijn voet 'slaapt', als in: prikkelt. Dat is gek, hij heeft niet bekneld gezeten, ik zit niet raar, hoe komt dit? Mijn vingers slapen trouwens ook. En het is zowel mijn linkervoet als mijn linkerhand. De hypochonder in mij denkt: zou het ALS zijn? Is het iets met mijn hersenen? Als het morgen niet over is, ga ik toch even de dokter bellen..