D Day

17 januari 2024. Ow ja, vanmiddag moet ik naar de neuroloog. Het was een rare week. De 12e had ik de MRI scan gehad en kreeg ik een mail. Ik had mezelf opgegeven om een betaalde opleiding verpleegkundige te doen. Of ik online de niveautesten kon maken. Die deed ik de 13e. En een uur voor ik naar de neuroloog vertrok kreeg ik daarvan de uitslag: geslaagd! Mijn dag kon niet meer stuk. En met een grote lach op mijn gezicht stapte ik bij de neuroloog binnen. Ik was alleen, had geen foute uitslag verwacht. Naïef misschien vanwege het eerste verslag.

Ze had de nieuwe scan met de oude vergeleken en ze kon er niet omheen. Veel nieuwe witte plekken erbij. En ik bleef maar glimlachen... Er moesten veel afspraken gemaakt worden aan de balie. En pas toen ik daar weg liep op weg naar de lift, viel het kwartje.

Ik belde mijn man. Huilde even kort, met in gedachten de vier patiënten die ik voorheen zelf had verzorgd. Maar ik moest nog naar huis en herpakte mezelf. Toen ik thuis kwam zaten er vier paar vragende ogen aan tafel. Ik wist niet wat ik moest zeggen, zij ook niet. Terwijl ik mijn jas ophing kwam mijn man en gaf me een knuffel. Eigenlijk veranderd er niets zei hij. Je hebt het al 15 jaar, veel slechter ben je niet geworden. En dat was misschien wel zo, maar in mijn hoofd veranderde alles. En dus zweeft vanaf dat moment die ene zin door mijn hoofd: Er is niets veranderd, maar alles is veranderd.