[4] Van arts naar arts

In de vorige blog schreef ik over mijn eerste symptomen waarmee ik naar de huisarts ging.

De huisarts leek erg bezorgd en toen de kniepeesreflex aan die kant volledig afwezig bleek, sprak ook hij meteen zijn vermoeden van MS uit. Dit moest absoluut verder bekeken worden.

Ik werd doorverwezen naar een revalidatie-arts voor zenuwtesten maar die waren afwijkend. MRI hersenen dan maar om te kijken of daar iets te zien was.
Zoals verwacht waren er meerdere letsels te zien die bij MS konden passen en dus werd ik weer verder doorverwezen naar een neuroloog.

Dat duurde echter een paar maanden voor ik daar terecht kon dus in die tijd, moet je dan maar afwachten en weet je eigenlijk nog niks zeker. Lange, onzekere tijd waarin ik vooral vaak dacht 'zolang ik niks weet, ben ik nog gezond, straks ben ik misschien voor altijd ziek'.

De neuroloog toonde niet zoveel begrip en vond eigenlijk dat ik geen typisch beeld had van MS. Hij twijfelde. Maar, zo zei hij, we gaan wat onderzoeken doen dan zijn we zeker. 'Maar ik denk niet dat je MS hebt', dat bleef hij maar herhalen.

Zo doende dus de gekende testen. MRI ruggenmerg, EMG en ruggenmergpuntie.

Bij het ophalen van de resultaten was de neuroloog plots wel begripvol en heel duidelijk; alles wijst toch op MS. In mijn ruggenmerg waren 2 letsels gevonden, 1 groot letsel ter hoogte van de hals, en 1 wat kleiner letsel lager in de rug. De resultaten van de punctie waren toen nog niet binnen maar toch zei hij dat hij met bijna volledige zekerheid kon stellen dat ik MS had. Hij zou me bellen als de resultaten van de punctie er waren.

En dat deed hij met de melding dat er verschillende bandjes in mijn ruggenmerg waren gevonden. Dus het was zeker, ik had MS. Hij stelde voor om zo snel mogelijk Copaxone te starten.

Maar aangezien ik door zijn eerdere twijfel een beetje mijn vertrouwen had verloren in deze neuroloog, besliste ik meteen dat ik een tweede mening wilde. Ik wilde volledige zekerheid en geen twijfel.

Meer over die 2e mening in de volgende blog.