Hoe het ooit begon.

18 mei 2009.

De allereerste schooldag van onze kleuter-dochter en de verjaardag van mijn schoonmoeder... Een feestelijke dag, we hadden er zin in. Onze dochter was heel erg klaar om naar school te gaan, ik was heel erg klaar voor een beetje extra vrije tijd. Die eerste dag startte leuk, ik ging mee naar de kappersschool als model.

Tegen elven stapte ik uit de auto en liep over de oprit naar de achterdeur. Het voelde of ik dronken was, ik zwabberde wat. Het zou vast wel over gaan als ik wat had gegeten. Maar het ging niet over, het werd alleen maar erger. In de middag werd ik duizelig.

De volgende morgen kwam daar nog bij dat ik mezelf niet goed kon bij sturen tijdens het lopen. Weer een dag later kwam daar een dof gevoel in mijn vingers bij en de koppeling van de auto die te zwaar was voor mijn voet. Ik sleepte mezelf vooruit. Via de huisarts was ik al op spoedgevallen geweest, maar ze stuurde me terug naar huis. Tot ik al een week had rond gezwalkt en voor de ogen van onze zoon, toen 13 jaar, voorover viel. Die schrok er van. Een bezoek aan de huisartspost leverde een opname in het ziekenhuis op.

Op maandag werd er meteen een MRI scan gedaan en twee uur later had ik de uitslag: een herseninfarct. Op 32 jarige leeftijd. Na nog een aantal onderzoeken kon ik naar huis met een rugzak medicijnen.

Thuis kon ik niet veel. Alle taken moesten worden opgesplitst. Badkamer poetsen in drie stukken. Naar de kermis met de kinderen leverde een middag compleet overprikkeld bankhangen op. Heel langzaam krabbelde ik weer op, maar de "oude" ben ik nooit geworden. Een opleiding een jaar later moest ik stoppen. Mijn lijf trok het niet.

Jaren later 2016 , we zijn inmiddels naar Belgie verhuisd. Ik werk 7 dagen in de week en mijn lichaam wil vaker niet mee. Ik vraag in Nederland mijn medisch dossier op. Ik lees daarin dat ze drie dubieuze plekjes hebben gevonden in de hersenen, niet genoeg om zekere MS vast te stellen. Met enige paniek ga ik daarmee naar de huisarts. Die vind het niet spannend en doet er niets mee. En we sukkelen verder...

Per toeval kom ik in 2024 bij de neuroloog terecht en neem mijn "vage" verslag mee. Zij besluit dat de enige optie een nieuwe scan maken is. En daaruit is het al overduidelijk. Er zijn behoorlijk wat witte vlekken bijgekomen. Binnen een maand zijn alle onderzoeken afgerond en is het zeker MS.

15 jaar na de eerste opstoot...