Als ik toch eens in zacht mos liggen kon…

De uren tikken voorbij. Ik lig in bed en probeer de slaap te vatten. Steeds als ik bijna wegzak, voel ik een ‘tik’ steeds op een andere plek in mijn lijf, alsof ik met een speld geprikt word. Sinds ik MS heb, heb ik hier regelmatig last van.

Tik - en ik ben weer wakker. Langzaam zak ik weer weg en - tik - ik ben weer wakker.

Mijn linkerhand voelt alsof hij slaapt. Dat is al maanden zo. Maar ‘s nachts - op momenten dat ik bijna in slaap val - lijk ik dat te vergeten. Dus draai ik op mijn andere zij met het idee: mijn hand moet wakker worden. Waardoor ik zelf dus steeds wakker word.

Ik kan mijn draai niet vinden.

De uren tikken voorbij. Tik - tik. Om kwart over drie geef ik het op: in bed in slaap vallen lukt me niet, misschien even beneden iets lezen en dan op de bank liggen?

Beneden merk ik al snel hoe moe ik ben. Ik zet zacht radio 4 aan, maar het is alsnog te hard om te kunnen ontspannen. Nog zachter.

Zacht, daar heb ik behoefte aan. Niet steeds die scherpe tikken, maar zachtheid. Ik ga liggen op onze moskleurige bank. Als ik toch eens in zacht mos liggen kon…

Ik leg een deken over me heen en luister naar de warme ronde klanken van een cello suite. Tik - tik.

Het is vijf uur, de uren tikken voorbij. Langzaam val ik in slaap.