Gedicht; Kleine brieven

Mijn neuronen zijn verhalen,
kleine brieven in mijn brein,
die soms plots niet meer aankomen,
alsof ze niet meer waardevol zijn.
Ik zoek naar wie ik was
in wat er elke dag verdwijnt,
maar ergens in de scheuren
blijft een stukje van mijn moed
dat zachtjes, heel koppig, verder schijnt.

Ik voel hoe mijn gedachten
zich verliezen in de tijd,
wanneer mijn myeline breekt als een tere bloem,
genadeloos in kwetsbaarheid.
Ik wou dat ik kon zeggen
dat het allemaal wel went…
maar elke vonk die niet meer overspringt
maakt mij opnieuw een beetje onbekend.

En dan ineens hoor ik weer in de verte
die krachtige fluistering die ik herken,
die zachtjes in mijn oor vertelt
dat elk verlies ruimte voor nieuw leven brengt.

© Liefs Jojo