Gedicht; Eb en vloed

Soms ben ik stil, gevangen in gedachten.
Vanbinnen onstuimig, als golven die tegen rotsen slaan.
De wind die door m’n hoofd blijft jagen,
en alles wat ik voel, komt dubbel zo hard aan.

Soms adem ik zonder moeite,
voel ik me sterk, krachtiger dan ik ooit ben geweest.
Maar dan valt ineens het leven weer over mij heen,
als een woeste zee waardoor ik de goede dagen vergeet.

Het komt als eb en vloed...
De onrust ligt altijd op de loer.
Soms zo stil, dan weer een storm die vreet aan al je moed,
die zich aankondigt met brullen en veel rumoer.

Toch ben ik niet alleen in deze ruwe zee.
Zoveel lotgenoten, zoveel harten drijven mee.
Samen vinden we de kracht om het te dragen,
want we weten: Na zware buien komen zachtere dagen.

© Liefs Jojo