Gedicht; Kapitein

Het was een hevige storm, die uitgroeide tot een orkaan.
Golven torenhoog, en je dreigde kopje onder te gaan.
De lucht werd zwaar, de dagen grauw,
En het voelde alsof iedereen wegkeek – je zat gevangen in diepe rouw.

Je moet zelf de zeilen hijsen,
Dwars door de golven van pijn.
Want als het er écht op aankomt,
Zul jij zélf de kapitein moeten zijn.
Maar geloof me , na de branding,
Na het gevecht en al het gedruis,
Komt er ooit een zachte morgen,
En kust het leven jou weer thuis.

Ze zeggen vaak: "je bent niet alleen",
Maar niemand vaart werkelijk met je mee.
Want ieder kiest zijn eigen koers,
En vaart een andere zee.
Pas als je leert je kompas te volgen,
En de tegenwind te doorstaan,
Zul je voelen hoe het is
Om zelf stevig op dek te staan.

En dan komt er een tijd...

Jij hebt zélf de zeilen gehezen,
Door die woeste oceaan.
En nu voel je in de stilte,
Dat jij weer rechtop kunt staan.
Want geloof me, na de branding,
Na het gevecht en al het gedruis,
Komt er altijd weer een morgen
En kust het leven jou weer zachtjes thuis.

© Liefs Jojo