Gedicht; Lotgenoten

Er zijn dagen dat ik het niet meer weet,
dat ik stukjes van mezelf moet oprapen,
de mooie momenten van het leven even vergeet,
en mijn lijf alleen nog maar wil slapen.

Ik doe m’n best om het licht te blijven zien,
maar soms voelt het gewoon te zwaar.
Ik raak gefrustreerd, tel tot tien,
en dan ineens ben jij daar.

Want jij kent mijn zwijgen,
jij kunt mij horen terwijl ik niets zeg.
En als ik struikel,
stuur jij mij weer naar de juiste weg.

Jij laat me weer lachen als ik even breek,
pakt mijn hand als ik de hoop even vergeet.
Je weet hoe het voelt als een ziekte iets van je neemt,
en dat doorgaan soms alles van je eist,
maar dankzij jou voel ik me niet alleen.

© Liefs Jojo