De kruk in de hoek

Er is een dag gekomen dat ik een kruk moest gaan gebruiken, al was ik er stellig van overtuigd dat ik dat niet zou gaan doen, maar ja wat moest ik, wanneer ik als een waggelende dronken uitziende vrouw over de stoep stiefelde. Het verdiende zéker geen schoonheidsprijs maar wel heel functioneel en effectief! Na een tijdje had ik er echt wel heel veel baat bij en voelde ik me steeds zekerder worden en werd ik één met mijn roodkleurige kruk. Hij begon bij me te horen en hoe ik het ook in het begin tegenhield, des te meer ging ik het fijner vinden om wat aan mijn waggelend loopje te doen. Maar naast de fijne ervaring met mijn rode loopmaatje… jaja er komt een maar aan… die arm waar die rode stok aan bungelt, begon dat niet zo leuk te vinden. Ik kreeg een enorme pijnlijke schouder, het leek wel of alles uit elkaar gescheurd was. Het duurde dan ook niet heel lang voordat ik besloot om mijn loopmaatje te switchen naar de andere arm, dat was wat onwennig maar het ging al snel vanzelf. Op de betere dagen liet ik ‘m ook weleen staan, maar dan miste ik ‘m wel. Na een tijdje begon de andere arm ook seintjes te geven dat het niet prettig was om door te gaan met m’n loopmaatje. Ik heb ‘m toen in de hoek gezet, en ik zie ‘m iedere dag, maar ik weiger het om ‘m weer te gaan gebruiken. Kies ik dan weer voor het waggelende dronken uitziende loopje??? Nou, het gaat inmiddels wat beter met lopen en het gaat me steeds beter af om mezelf zonder een hulpmiddel te verplaatsen. Soms voel ik me nog wel wat kleine zigzagjes over de stoep doen, maar ja, laten ze dan maar denken dat ik de vorige dag een gezellig avondje heb gehad, heb ik ook weer een binnenpretje 🤭😄