Kijk het even aan...

De dag na mijn doktersbezoek ben ik een middag vrij en ga ik wandelen met een vriendin. Ik vertel haar van mijn kwaal, die inmiddels is uitgebreid naar beide voeten. We lachen erom: ik voel me een oud mens, zoals ik over mijn pijntjes zeur. Na anderhalf uur wandelen kan ik echter amper meer op mijn benen staan: mijn voetzolen prikken ook, dus lopen doet pijn. Thuis ga ik op de bank liggen en voel de vermoeidheid als een deken over mij heen vallen.

Als de volgende dag de prikkelingen blijken uitgebreid naar mijn armen en benen, bel ik op mijn werk toch maar weer de dokter. Hij raadt een bloedonderzoek aan. De optie vitaminetekort is al eerder gevallen en aangezien ik al 25 jaar vegetariër ben, lijkt een B12 tekort mij niet vreemd. De volgende dag na het werk ga ik snel langs de bloedafname. We zijn hard op zoek naar de oorzaak, dat is fijn. Maar ik ben er niet gerust op.

Die nacht word ik wakker van een prikkelend lijf. Alles onder mijn middenrif prikt. Ik word bang: misschien raak ik wel verlamd. Of doet het iets met mijn hart of ademhaling. Waarom heb ik zo weinig medische kennis? Samen met mijn man bel ik de huisartsenpost. Het advies: als ik door mijn benen zak of moeilijk ga praten moet ik weer bellen. En als ik moeite krijg met slikken of ademen moet ik 112 bellen, maar dit laatste verwacht de arts niet. Als het hetzelfde blijft, kan ik het bloedonderzoek even afwachten. De rest van het weekend breng ik door op de bank en op bed. En Google blijkt zowel mijn vriend als mijn vijand. Ik denk al uitgegoocheld (uitgegoogled) te hebben dat ik polyneuropathie heb en ik hoop dat er een duidelijke oorzaak is waar eenvoudig iets aan te doen is.

Als op maandag de uitslag van het bloedonderzoek binnenkomt, blijkt er niets mis met de gemeten waarden. Geen B12 tekort. Ik ben teleurgesteld: Hoewel B12 tekort ernstige klachten kan geven, is het wel op te lossen. De volgende dag ga ik dus weer naar de dokter, die aardige huisarts in opleiding. Door de prikkelingen overal doet lopen pijn, dus ik schuifel langzaam de spreekkamer binnen. De huisarts trekt zijn conclusies: de volgende stap blijkt een verwijzing naar de neuroloog. Er is een wachttijd van 50 dagen, "maar ze doen triage". Oftewel: ernstige gevallen krijgen voorrang. Hoe ik die 50 dagen door ga komen weet ik niet, maar ik moet het ermee doen. En wie weet, ben ik sneller aan de beurt.

Een paar uur na mijn bezoek word ik gebeld door een onbekend nummer. Het blijkt de poli neurologie: of ik morgenochtend langs kan komen. Moet ik nu blij zijn of ongerust?