[2] Beginnen bij het begin

Mijn eerste aanraking met MS was tijdens mijn studententijd.
Daarover schreef ik een tijdje geleden dit;

Najaar 2004.
Ik was 20, student verpleegkunde en mocht eindelijk stage gaan doen waar ik zo graag wilde; MS Kliniek Overpelt, op het 4e - de 'zwaarste' afdeling.

Zoals ik verwacht had, heb ik een fijne stage en voel ik me er goed.
Echter zie ik ook veel dingen die voor altijd een indruk op me zullen nalaten en later nog meer betekenis zullen gaan krijgen.

Ik zie een ziekte die mensen vreselijk kan toetakelen.
Ik zie pijn, verdriet en onmacht.
Ik zie frustratie en radeloosheid.

Maar ik zie ook volharding en hoop.
Hoop op een goeie dag.
Hoop op minder pijn.
Hoop op een betere toekomst.
En misschien wel hoop op genezing.

Mijn tijd daar leert me hoe vreselijk zwaar mensen het soms te verduren krijgen maar vooral ook hoe sterk dat ze dan weer kan maken.

Aan het einde van de stage geeft de hoofdverpleegkundige me nog mee dat ik zeker welkom ben als ik straks afstudeer.
Ik zal het onthouden.
Ik kom terug maar om een andere reden, zo zal later duidelijk worden.

Vandaag sta ik aan de andere kant van de hulpverlening en behoor ik er tot de groep patiënten.
Die patiënten die zullen blijven vechten.
Die zullen vallen en opstaan, telkens weer.
Die zullen blijven hopen op een betere toekomst zonder pijn en zonder wanhoop.

Kim
----------

(sidenote; het ziekenhuis had toen nog de naam MS Kliniek Overpelt. Intussen is dit veranderd naar Noorderhart Revalidatie en MS Centrum Pelt.)