Blog 25: "Vakantie voorbij, mijn vakantie begint"

Zo, het heeft even geduurd maar ik ben er weer.
Heerlijke vakantie gehad maar was wel vermoeiend, althans voor mij.
We zijn naar Turkije geweest in zo een super all-in resort met een water / glijbanen paradijs.
Veel zwembaden en nog veel meer glijbanen, de jongens hebben hun zwembroek helemaal naar de sodemietert kunnen glijden.
Maar bij het begin beginnen, de reis ernaar toe.
Mijn voorstel om op de fiets te gaan werd unaniem afgewezen door 1 vrouw en 4 jongens, schijnbaar mijn gezin.
Het schijnt zelfs dat de huisdieren tegen gestemd hebben, ik dacht nog medestrijders te hebben in 4 katten en 2 honden maar helaas.
Ik sta er echt helemaal alleen voor, maar dat is gelukkig voor even want zodra er een keuze is die in het voordeel van mijn 4 jongens valt wisselen ze van kamp sneller als Trump geld verdient met zijn presidentschap.
Maar goed een lekkere fietstocht werd het dus niet maar een ritje naar het vliegveld in Münster en met het vliegtuig naar Antalya.
Waar er een privé bus klaar stond om ons naar het hotel te brengen in Turkler.
LET OP: ik ga zinvolle info geven!!!!!
Het vliegtuig kent nooduitgangen de rij bij de nooduitgang heeft veel meer beenruimte dan de rest. Op die rij stoelen mogen geen kinderen zitten en alleen mensen die een woordje Engels spreken om de aanwijzingen van het personeel te kunnen opvolgen. Ook moet je enige kracht hebben om de nooddeur te kunnen openen.
Om op de stoelen te zitten in die rij moet je extra betalen en zo komt het met grote regelmaat voor dat die rijen niet bezet zijn maar het is verplicht dat er op er iemand zit.
Als je het vliegtuig betreedt wordt je altijd vriendelijk begroet door de steward(s)-essen en hier is je kans.
Ik geef aan dat ik ervaring heb in het zitten van die rij, heel vaak gedaan namelijk (wel 1x maar dat weten zij niet).
En ik bied me geheel vrijwillig aan om die rij te bemannen als er niemand zit en ja hoor als we op onze eigen zitplaatsen zitten met je knieën in je nek, komt een stewardess mij halen met de vraag om plaats te nemen op de VIP rij.
Tuurlijk met alle plezier, 5 jaloerse blikken, 10 ogen kijken mij aan en je raad het al, "mogen wij mee".
Euhhhhh even denken, NEE, wie had ook alweer tegen mij gestemd.....
Maar goed, ik ben de kwaadste niet en open de onderhandelingen.
En even later verhuist mijn hele gezin naar de VIP lane, en ik hoef de hele vakantie niks te dragen, mijn bagage wordt voor mij gedragen, drankjes worden voor mij gehaald, ik heb zelfs lichamelijke ontspanning bij mijn wederhelft eruit kunnen slepen.
Maar ik ken mijn gezin, deze uitkomst van de onderhandeling geldt maar voor 24 uur en dan zijn ze als sneeuw voor de zon verdwenen.

Nog even een tweede tip, als je je invalidekaart laat zien op het vliegveld, volgens mij bijna alle vliegvelden in Duitsland, parkeer je gratis. Al sta je er een maand.

Maar na een ontspannen vlucht en dito autoreis komen we aan in ons resort.
Deze vakantie heb ik eens even alles uit de kast gehaald en we verblijven in een suite met 3 slaapkamers, 2 badkamers en een privé zwembad.
Gratis minibar die elke dag wordt aangevuld.
Kortom luxe, ik heb wel even heel duidelijk gemaakt aan mijn gezin dat ze dit verdienen, dankzij hun steun en hulp is mijn leven net alsof ik geen MS heb.
(Even voor de duidelijkheid dit is gemeend en waar, soms laat ik iets anders blijken in mijn blog maar ik heb een super vrouw en geweldige 4 zonen).
Het resort waar wij dus verblijven is een waar waterparadijs.
En ook ik vind het glijden van al die waterglijbanen erg leuk en er zitten een paar pareltjes van glijbanen tussen.
Er is alleen een klein minuscuul dingetje, om te glijden moet je trappen omhoog, veel trappen, heel veel trappen.
Ik heb thuis het doel om elke dag 6000 stappen te halen en heb daar mijn horloge op ingesteld.
Daar heb ik thuis de hele dag voor nodig en met regelmaat wordt het doel niet gehaald, hier in Turkije geen probleem.
Meestal had ik ruim voor 12:00 al mijn 6000 stappen gehaald en ik daarom, zo verstandig als ik ben, hield ik rekening, zoals altijd, met mijn MS, en ging ik elke middag in plaats van lunchen naar bed.
Dit was echt noodzakelijk om deze vakantie te overleven maar dat is gelukt.
Soms waren er kleine calamiteiten maar ach dat gebeurde iedereen toch wel eens.
Zo ging ik op een morgen de handdoeken neerleggen op de ligbedden zodat we verzekerd waren van ligplaatsen, hier had ik vroeger een hekel aan maar ik moet kunnen rusten tussen als dat glijgeweld.
Ik dus de handdoeken neergelegd, daarna gaan ontbijten. Mijn gezin ging de zwemspullen halen en ik ging alvast naar het zwembad waar ik de bedden had gereserveerd.
Daar aangekomen blijkt dat de handdoeken weg zijn, foetsie / weg gestolen?
Ik mijn vrouw bellen dat de handdoeken gestolen zijn, uiteraard krijg ik de schuld, maar goed ze komen eraan met de reserve handdoeken.
Mijn jongste zoon is al mijn kant op, krijg ik te horen.
En ja na enkele minuten belt mijn zoon met de vraag waar ik ben, zoals ik al eerder zei bij het laatste zwembad voor de toren met alle glijbanen.
Mijn zoon zegt dat hij daar is maar mij niet ziet, ik zie hem ook niet.
Er volgt een discussie op tienerniveau, met Bro dit, Bro dat etc etc.
Maar gelukkig bedenk ik me op tijd, voor mijn vrouw en andere kids er zijn, dat er een hele, zeer kleine kans is dat mijn zoon gelijk zou kunnen hebben.
Want hij roept "wedden" en dat roepen mijn kids als ze weten dat ze naar alle waarschijnlijkheid die weddenschap gaan winnen.
Dussssssssss ik kijken, en ja ik ben bij het verkeerde zwembad, de handdoeken liggen nog precies waar ik ze achter heb gelaten.
Ik probeer mijn zoon nog over te halen om dit tussen ons te houden maar al snel klinkt er een oorverdovende schreeuw, zodat het hele hotel het hoort, dat papa bij het verkeerde zwembad was.
En daarachteraan dat ik ziek ben dus er niks aan kan doen en daar kan/mag ik dus niks tegen inbrengen want het is ook mijn veelvuldig gebruikte reden die ik gebruik als er iets misgaat.
Dus er zit niks anders op dan mezelf ontoerekeningsvatbaar te verklaren en op zich is dat dan ook wel weer lekker want tja ik kan er niks aan doen.
Na een dikke week gaat de reis weer naar huis en kan mijn welverdiende vakantie beginnen.
Nou ja, dat dacht ik want mijn vrouw had (weer) een briljant idee om te gaan klussen.
Plafonnetje eruit, beetje schilderen, nieuwe spullen etc etc, Maar daarover vertel ik jullie de volgende keer.
Ik heb wel ervaren dat het even weg zijn uit het koude natte Nederland erg lekker is. Even in een warm klimaat, het zonnetje is echt heerlijk en werkt erg goed op mijn MS.
Zeker iets om vaker te doen.