Vallen en opstaan

Het lijkt soms leuk en fijn als je je een keer 'goed' voelt, bij mij uit zich dat meteen in lekker ineens heel veel doen... tja dat is heel fijn en het geeft me gek genoeg ook echt nog voldoening. Even de bedden verschonen, o de vloer kan ook wel weer gestofzuigd worden, hup even de stofzuiger eroverheen. En dan loop ik naar beneden, al stofzuigend, want ja de trap heeft dat stof ook wel weer lang genoeg gezien. Beneden aangekomen vind ik dan ook nog wel dat daar ook het nodige wel weer gedaan moet worden... dus ga ik gewoon maar even door met die stofzuiger.
Dit is dus een duidelijk geval van; waar ligt mijn grens nu eigenlijk in deze 'goede' dag?
Als ik dan de volgende dag uit mijn bed 'stapt' wat eigenlijk nergens op lijkt, ben ik boos op mezelf en geef ik mezelf op m'n kop en zeg ik tegen mezelf: "waarom heb je dat nou weer gedaan"? Maar diep van binnen ben ik nog steeds heel blij met die schone bedden, schone vloeren en de glimmende trap.

Zal ik het de volgende keer weer doen?