
Verhuizen met mijn MS
Ik heb de laatste tijd weinig geschreven. Hopelijk wordt het weer meer. Mijn hoofd stond er niet naar. Hoewel er wel veel gebeurde: ik ben bijvoorbeeld verhuisd. Nu zijn de dozen uitgepakt, maar wat moet ik wennen. Een nieuw levensritme vinden. Ik ben blij, maar ik ben best wel overhoop.
Had ik geen MS, zou ik dan verhuizen makkelijker hebben gevonden? Sneller hebben kunnen omschakelen? Het is harstikke leuk, hoor. En het is aan het lukken. Maar wat is het veel.
…
Mijn prikkelgevoeligheid en beperkte energie zijn weer duidelijk geworden. Die dag met het verhuisbedrijf dat ál mijn spullen van het ene huis naar het andere bracht was zwaar. De vorige bewoners van mijn nieuwe woning (zonder MS…) waarschuwden me al voor de impact. Voor hoe lang de dag zou zijn. Zij waren al zo moe, dat de verhuizers hun bed voor ze hebben opgemaakt. Dat vond ik dus spannend. Zou ik dat wel aankunnen, met mijn beperkte energie?
Ik ben niet iemand die makkelijk anderen om hulp vraagt. Ben dat weer aan het leren deze dagen. Ik heb mensen in mijn omgeving die graag helpen. Alleen, ik blijf bang om lastig te zijn. Leerde vroeger dat ik alles zelf moet kunnen. En dat kan vaak ook wel. Dus, dan ben ik eigenwijs. Koppig. Bang om afgewezen te worden, zwak.
En ik heb dan wel MS, maar ik wil eigenlijk juist aan de wereld bewijzen dat ik het prima zelf kan. En ook mezelf wil ik laten zien dat ik sterker ben dan mijn ziekte.
Ik zorg wel veel beter voor mezelf dan ik vroeger deed. Ik vraag mezelf hoe ik lief kan zijn voor mijn MS.
…
Ik heb dus het verhuisbedrijf alvast gevraagd hoe lang ze dachten erover te doen. (Bleek later natuurlijk niet te kloppen; maar zo was mijn hoofd tenminste rustiger van tevoren.) Ik heb ze gezegd dat ik vermoeidheidsklachten heb, ook dat gaf me rust. Gezegd dat ik prima functioneer, genoeg energie heb en lichamelijk in een uitstekende conditie ben. Maar dat ik pauzes nodig heb en niet de hele dag aan een stuk kan.
Ik ben dus zelf even weggegaan tussendoor, alvast naar de nieuwe woning, terwijl zij nog niet klaar waren in de oude. Even alleen zijn. Even liggen. De verhuizers hadden even vraagtekens, maar klant is natuurlijk koning, dus lieten het aan mij. En dit hielp me erg.
…
Alleen al de spanning vooraf vond ik pittig. Sinds ik weet van mijn MS komen dit soort emoties en stress harder aan, en hebben die invloed op hoe ik me ook lichamelijk voel.
Velen zien MS als een spierziekte. Maar ik heb juist van andere dingen. Het in- en uitpakken vond ik dus makkelijk, en leuk, lichamelijk gezien.
Alleen, dat alles anders was, dát kostte energie. Ik gedij bij ritme en regelmaat. Nieuwigheid is voor mij een prikkel, en die is vermoeiend. Ook emoties zijn dat. Herinneringen bij alles wat ik inpakte; oud werkspul, foto’s, administratie, lieten me dingen voelen. En daarvan werd ik onrustig. Moe. Overprikkeld. Ik ging dromen en was weer dichterbij het verleden.
Ook plannen kost me meer energie dan vroeger. Veel minder dan tijdens mijn slechtste MS-periode, gelukkig. Ik kon toen niet eens een weekendtas inpakken. Bizar, en vreselijk; ik weet nog dat ik toen huilend op mijn bed zat van de kortsluiting in mijn hoofd. En nu heb ik de verhuizing bijna in mijn eentje geregeld. (Dankbaar.)
…
Sociaal contact kost me ook (nog) meer energie dan vroeger. Tijdens die grootste aanval kon ik met moeite een uur volhouden met anderen. En kon ik in de ochtend zelfs dat niet. (Het was vreselijk. En onmenselijk eigenlijk, want je hoort niet zoveel alleen te zijn. En eenzaam, dat voelde ik me dan weer wel.) Nú ben ik gek op sociaal contact. Maar ook nu kost het me veel meer energie dan ik zou willen.
Deze periode ging het goed met mijn MS. Heel fijn. Daardoor kon ik uitproberen wat ik aankon. Ik heb teveel gedaan... Veel mensen gezien, bijvoorbeeld. Nodig en prettig; ik hoefde het niet alleen te doen. Maar twee afspraken op één dag bijvoorbeeld, was ik niet gewend. Of elke dag van de week een andere.
…
Die hele dag met de verhuizers samen was inderdaad zwaar. Bedenken waar de meubels moesten staan, zorgen dat alles goed ging, koffie maken. Chaos overal om me heen. Mijn oude huis dat ik achterliet, mijn ultiem veilige basis van de afgelopen jaren. En dan in mijn nieuwe woning niks waar ik het gewend was. Alles zoeken. Eerste levensbehoeftes niet in huis, waar was mijn eten, toiletspullen, medicijnen, slaapspullen. Het voelde onveilig.
Ook de onzekerheid van niet weten hoe lang het duurde, of het goed zou gaan. Hoe mijn nieuwe woning zou zijn. Of alles zou werken. Of de internetmonteur op tijd zou komen. Of ik niet de grootste fout van mijn leven had gemaakt.
De avond van de grote dag was ik kapot. Ik heb wat eten gevonden toen de verhuizers weg waren, een oude diepvriesmaaltijd die mee was. Heb gedoucht. En ben toen neergeploft op de smerige bank met al mijn spullen in dozen. De tv deed het niet, mijn internetbundel was bijna op, het was stil, ik was alleen. En onzeker. Maar tevreden.
Ik sliep bijna niet. Ik was misselijk van de overprikkeling. Het voelde vreselijk, ik verweet mezelf dat ik me te druk had gemaakt. Zoveel gedachten, gevoelens die dan doordraaiden. Zulke nachten zijn echt mijn MS. Die had ik vroeger niet. Ik zei tegen mezelf dat het wel weer bij zou trekken, dat dit harstikke normaal was.
…
De ochtend erna moest ik naar de fysio. Per ongeluk die afspraak gemaakt… Draaierig liep ik erheen, het lopen ging lastig. De radio in de wachtkamer trok ik niet. Maar ik was blij om haar te zien.
De dagen erna had ik ruim de tijd om uit te pakken. Maar die gaf ik mezelf niet. Ik was onrustig tot alles klaar was. Dat is niet heel handig als je MS hebt… Ik bleef doorgaan. En wat vond ik het lekker. Ik kón dit gewoon allemaal, ondanks mijn gezondheid! Nam wel mijn dagelijkse rustpauze, en ook wat korte tussendoor. En wat genoot ik van mijn nieuwe plek, en dat het steeds meer thuis ging voelen. Maar ik was veel te druk.
Binnen een week had ik dus alle dozen uitgepakt. Het inpakken had me een maand gekost... Ik ben zelfs nog gaan sporten tussendoor. Probeerde yoga te doen. Omdat ik merkte dat ik veel spanning had in me. Dat sporten voelde even lekker. En dan ging ik weer door. Nog mensen op bezoek…
…
Het had niet veel langer moeten duren, ik was mezelf aan het uitputten. Toen de laatse doos was uitgepakt, voelde ik al een grote rust. Hoeveel ik ook nog moest (en moet!) doen qua inrichten, klussen, nieuwe dingen aanschaffen, voelde ik me weer een stap meer thuis. Dus, toen toen stortte ik in. Ik had ineens griep. Vlak voor Kerst. Tja… eigen schuld.
Dus toen ben ik rustiger aan gaan doen. Besefte dat ik teveel van mijn lichaam heb gevraagd. Ik kan het mezelf niet kwalijk nemen. Ik ben slecht in rust nemen. Zéker als ik rondkijk en zie wat er allemaal nog ‘moet’. En zo leuk is het ook om bezig te zijn. Dankbaar ook dat het weer kan.
Ik denk dat ik door mijn grote activiteit eigenlijk langer nodig ga hebben om daadwerkelijk hier te landen. Rust te vinden. Ik merk dat gevoelens van de afgelopen tijd nog niet verwerkt zijn. Die komen nu. Alsof mijn hoofd nu in overdrive gaat. Rust nemen lukt me ook nu nog slecht.
Het is luxe om te kunnen ‘werken’. Dat heeft mijn MS me ook geleerd. Maar ik moet oppassen dat ik niet teveel doe. Want dan straft de MS me alsnog. En ze heeft gelijk. Ik verdien ontspanning.
…
Onverwachts heb ik geleerd dat ik me makkelijker kan aanpassen aan nieuwe leefomstandigheden dan ik dacht. Ik kan het aan om veel bezig te zijn, fysiek en sociaal.
Verhuizen was, is leuk. Hoe pittig ook. Ik ben me altijd bewust van mijn MS, en die maakt het nog zwaarder. Maar het lukt allemaal beter dan ik dacht.
Nu moet ik dus weer wennen aan het schrijven, en níet constant fysiek bezig zijn. Schrijven gaf me vaak rust in mijn hoofd. Nu overprikkelt het geloof ik eerder... Hopelijk komt dat weer. Ik kan die rust gebruiken!
