Had ik dit maar geweten... toen ik mijn diagnose kreeg

Had ik dit maar geweten... toen ik mijn diagnose kreeg

Bij het horen van de diagnose MS, nu 23 jaar geleden, voelde ik geen verdriet. Geen berusting. Wat ik voelde was woede. Frustratie. En bovenal: onmacht.

De paar mensen aan wie ik het vertelde — enkele goedbedoelende familieleden en vrienden — wilden me geruststellen.

“Je zult het moeten accepteren.”
“Je leert er wel mee leven.”
“Het is nu eenmaal zo. Maak er het beste van.”

Maar dat kon ik niet. Iets in mij verzette zich.

Toen ik me begon te verdiepen in voeding en levensstijl, hoorde ik dit:

“Je kunt er toch niets aan veranderen. Wat weten wij nu over ziekten?”

Het was alsof ik in een kamer vol gesloten deuren stond.

En toch…
Ik wist: dit kan niet alles zijn.
Ik wilde leven, niet overleven.

Mijn keuze: zoeken in plaats van berusten

Wat me dreef, was geen naïviteit. Het was wanhoop, vermengd met hoop.
Ik wist niet of ik iets kon veranderen. Maar ik wist wel dat ik het móést proberen.

Dus ik begon te lezen. Te schrappen. Te koken. Te proberen. Te luisteren naar mijn lichaam.
Ik vond geen wondermiddel. Maar ik vond gaandeweg iets veel krachtigers: een manier van eten en leven die mijn gezondheid beïnvloedde — en mijn hersenen tot rust bracht.

In mijn boek OerFood vertel ik hoe ik van MS-patiënt evolueerde naar iemand met energie, helderheid en perspectief.
In deze blog neem ik je mee achter de schermen. Geen theorie. Geen beloftes. Gewoon: wat ik geleerd heb.
Voor wie nog aan het begin staat. Of opnieuw wil beginnen.
Voor wie zich afvraagt: “Is dit het dan?”

Wat ik had willen horen

Als ik terugdenk aan die eerste weken na mijn diagnose, had ik dit willen horen:

"Je bent niet machteloos."
"Er is misschien meer mogelijk dan je nu denkt."
"Geef jezelf toestemming om vragen te stellen."

Deze blog is mijn antwoord op die gemiste woorden. Ik blog wekelijks.

Je bent heel erg welkom!