Had ik dit maar geweten... toen ik mijn diagnose kreeg

“Dieren in de zoo eten gezonder dan wij”

Als journalist werd ik ooit rondgeleid door een dierentuin. Het was blijkbaar voedertijd, want ik trof een aantal dieren tijdens hun maaltijd aan. Een chimpansee greep zowat alles dat hij kon dragen uit een grote metalen kom vol rauwe wortelen, prei, appels en walnoten. Een monniksgier scheurde met veel smaak een wit konijn aan bloederige stukken en een koalabeertje plukte blaadjes van een eucalyptusboom. In het reptielenparadijs werkte een slang een hele muis naar binnen en buiten kauwde een zebra onverstoorbaar op een hap hooi.

‘Wordt er ook gedacht aan gezonde voeding voor de bezoeker?’ vroeg ik aan mijn gids. Hij keek verrast op. ‘Ja hoor…’ zei hij. ‘Het eten is hier erg lekker.’ Er was een donutkraam waar de bezoekers konden kiezen uit donuts met blauwe, roze of witte glazuur. Verder was er een houten cowboyrestaurant voor spareribs en friet. En in het grote junglerestaurant stonden ouders met kinderen aan te schuiven voor spaghetti en verder alles wat uit de frituur kwam. Als dessert waren er zoete puddinkjes en taarten. Een stuk fruit was nergens te bespeuren en niemand leek geïnteresseerd in de ronde potjes met een paar slablaadjes en halve kerstomaten. Ik besloot om het bij een kop thee te houden en mijn meegebrachte maaltijd te eten. Voor me in de rij aan de toonbank stond een oma met twee jongetjes. Ze bestelde kipnuggets met friet en flesjes cola. Later kwam ik de oma met haar kleinkinderen in het park tegen en de jongens droegen elk een zak aardappelchips.

Stel je voor dat een orang-oetan in de zoo een flesje cola leegdrinkt. Of dat een sneeuwuil, zo dik en log dat hij niet meer kan vliegen, verveeld aan een stapel vegetarische burgers pikt. Of een leeuw een bak softijs leeg likt en pinguïns vissticks te eten krijgen. Bezoekers zouden hun verontwaardiging over dit onaangepaste voedsel uiten en ook dierenrechtenorganisaties zouden hun stemmen laten horen. Want dieren moeten gezond eten, daar zijn we het over eens toch?

Om de een of andere reden zijn wij mensen gaan geloven dat we boven de natuur en het dierenrijk staan en ons tegoed kunnen doen aan minderwaardige eetwaar, de naam ‘voeding’ niet waardig, zonder dat dit gevolgen heeft voor onze gezondheid. En daar vergissen we ons schromelijk in.

Jolien Janzing is auteur van het boek ‘OerFood - Eten als een jager-verzamelaar voor meer levenskracht en tegen overgewicht en chronische aandoeningen’. Ruim twintig jaar geleden kreeg ze de diagnose MS. In OerFood deelt ze de inzichten die haar gezondheid herstelden, zodat ze anderen kunnen helpen. (Borgerhoff & Lamberigts)