Tja, ik denk dat bij veel lotgenoten deze gedachte wel eens gepasseerd is.
Op zich een erg interessant onderwerp want in de basis denk ik dat het voor iedereen een goed idee kan zijn om een boek te schrijven.
Het resulteert er in ieder geval in dat je stil staat bij jezelf, je ziekteproces, je leven in al zijn facetten.
Durf je het aan, durf je in de spiegel te kijken, durf je te reflecteren.
Kun je de feedback hebben en vooral durf je je kwetsbaar op te stellen.
En dan, na al deze overwegingen
de gedachte of je wel iets zinnigs hebt te vertellen
In mijn blog (blog 8 Weinig kans, maar misschien, heel misschien heb ik toch wat zinnigs te vertellen) sta ik hierbij stil.
Nu ben ik erg nieuwsgierig hoe jullie hierover denken.
Er wordt al zoveel geschreven en de een doet het nog beter als de ander.
Nu durf ik best te verkondigen dat ik denk dat ik het ook kan.
Ik besef mij nu dat ik door dit te typen, iedereen de kans geef om mij te betichten van enige vorm van narcisme.
Ik houd het bij kenmerken van narcisme maar dat kun je bijna bij iedere man doen dus dan schaar ik mij in de meerderheid van de mannen dus dat is veilig.
Maar goed, zou je mijn blog eens willen lezen en ik sta zeker open voor feedback.
Wel graag opbouwende feedback, laat mij graag in de overtuiging dat het geen onzin is wat ik schrijf.
Tevens zou ik heel graag tips willen ontvangen over mijn schrijfstijl.
Moet ik bijvoorbeeld meer gebruik maken van witte regels in mijn typ werk.
Is het voor mijn MS lotgenoten makkelijk te lezen of niet.
Schrijven ga ik doen, sterker nog ben ermee bezig maar zou het ook gelezen worden?
Super bedankt voor je feedback en je mening
Gr Pieter
4 reacties