Update

Al voor de marathon van Enschede speelde het: pijn in mijn hak na het lopen. Toch ben ik er doorheen gegaan en heb ik de voorbereiding afgerond, al heeft die duidelijk wat te veel van mijn lijf gevraagd.

Twee weken na Enschede vertrokken we naar Engeland voor een prachtige trekking door het Lake District. Zes dagen lang, 112 kilometer door heuvels en dalen, langs meren en over kammen. Genieten van de natuur, de gastvrijheid én het fantastische weer. Wandelen gaat gelukkig nog wel, hoewel ik wel mijn hak voel en pijn heb bij het opstarten.

Daarna heb ik nauwelijks nog gelopen. Op mijn examendag bij de atletiekunie maakte ik mijn laatste meters en besloot ik bewust even te stoppen, in de hoop dat de pijn in mijn hak zou verdwijnen. Twee bezoekjes aan de fysio later was er nog weinig veranderd. Inmiddels ben ik doorverwezen naar het ziekenhuis. Pas na de zomervakantie kon ik daar terecht, maar dat voelde niet dramatisch: wielrennen bleek een mooi alternatief. En na 3,5 jaar lukt het me eindelijk weer langere ritten te maken zonder dat mijn oog opspeelt na die oogzenuwontsteking. Ook dat is winst.

Mijn focus verschoof naar de zomer in de bergen. Eerder reed ik de Sustenpas, dit keer had ik mijn zinnen gezet op de Grimselpas. Ter voorbereiding fietste ik wat langere tochten in Nederland, onder andere naar Katwijk en Maarheeze. Mooie duurkilometers om de benen klaar te maken.

In Zwitserland was de beklimming alles wat ik had gehoopt: langs stuwmeren omhoog, het Hospiz voorbij, gestaag klimmen tot pashoogte op 1800 meter.

Boven wachtte een fraai uitzicht.

De afdaling was andere koek. Met mijn racefiets op eerste generatie schijfremmen daal je niet bepaald ontspannen af. Toen ook nog mijn voorrem vreemd begon te voelen, besloot ik: bij thuiskomst komt er een nieuwe fiets.

En zo geschiedde. Inmiddels heb ik er al flink wat kilometers op zitten, waaronder een prachtige ronde om het Markermeer (161 km). Het verschil is enorm: bredere banden, topremmen en elektronisch schakelen. Iedere cent waard (en het waren er nogal wat 😉).

Vandaag stond ik in het ziekenhuis voor een echo en foto’s van mijn hak. Vrijdag mag ik terug naar de sportarts. Hopelijk kan hij me verder helpen en bekijken we ook of mijn medicatie misschien herstel in de weg zit. De laatste weken heb ik af en toe rustig gelopen met Puck. Dat ging al beter, en dat geeft hoop.

Hoe mooi mijn nieuwe fiets ook is, ik mis het hardlopen. Uiteindelijk hoop ik toch weer langere afstanden te kunnen maken met Puck, die nu heel tevreden naast me op de bank ligt te slapen.