26- Man(telzorger)

"In the summertime, when the weather is high" 

De zomer. Dat is die tijd waarin we massaal besluiten onszelf te trakteren op een welverdiende dosis stress. We voegen ons bij de karavaan op de Route du Soleil, vloeken op de drukte in de binnenstad van Barcelona, en staan bij het pretpark 45 minuten in de rij voor 30 seconden adrenaline. En in de file van campers, vol met pensionado's, vragen we ons af waar al die caravans gebleven zijn. Maar ach, die geur van de Middellandse Zee en de toiletrol onder je arm… dat is toch het ware vakantiegevoel! Helaas zit een vakantie er dit jaar niet in. De gezondheid van mijn partner laat het niet toe, zoals ik in mijn vorige blog al aangaf. Hoewel dat volledig logisch en begrijpelijk is, voelt het natuurlijk allesbehalve leuk. Als man(telzorger) is het zwaar, zeker als je zelf al te maken hebt met een chronische ziekte. Ik zou dolgraag even weg willen om mijn batterij op te laden. Maar eerlijk is eerlijk: het idee dat ik van een vakantie zou "genieten" terwijl mijn partner thuis is, voelt allesbehalve fijn. Dat is geen ontspanning en niet wat ik wil. 

De vakantieplannen liggen stil, dus vullen we onze dagen met rust, sporten en wat fietsen. Gelukkig kunnen we in Nederland van het mooie weer genieten en maken we er samen het beste van. Het is een vreemde gewaarwording als je door familie en vrienden overspoeld wordt met vakantiefoto’s en verhalen. Ik gun iedereen hun welverdiende rust, maar de energie om mee te jubelen, ontbreekt. Het leven gaat door, en zo hoort het ook. Toch valt het me op dat de stroom aan hulp en aandacht, die we kregen na onze diagnoses, na 2,5 jaar flink is afgenomen. De bezoekjes, telefoontjes en berichten zijn minder frequent geworden. Het is een feit dat het leven van onze vrienden is veranderd door ons ziek zijn. Spontaniteit heeft plaatsgemaakt voor planning en dat begrijp ik. Vaak moeten we afhaken omdat de energie ontbreekt of omdat het geplande evenement te complex wordt. We willen niet dat anderen zich aan ons moet aanpassen, en we willen zelf ook niet altijd de vrienden zijn die 'wat mankeren'. 

Dit leidt soms tot onbegrip. Vragen als: "Waarom lukt het nu niet meer, terwijl het de vorige keer wel ging?" zijn herkenbaar. Ik ben gestopt met het eindeloos uitleggen. Soms verwijs ik ze naar mijn blog of podcast, in de hoop dat ze het zo beter begrijpen. Het plannen, aanpassen en afhaken van sociale activiteiten is elke keer opnieuw confronterend en uitputtend. Ik ben het soms zo zat dat ik het kort houd, wat ook wel eens op onbegrip stuit. Heel af en toe leg ik nog maar eens een keer uit dat zowel mijn partner als ik op 61-jarige leeftijd te maken kregen met een chronische ziekte, waardoor ons leven ingrijpend is veranderd. Dat wij met het UWV door het proces van arbeidsongeschiktheid moesten. En dat wij al van plan waren eerder te stoppen, de reden is nu helaas een heel andere. De financiële regeling is gunstiger dan ons pensioen naar voren halen, maar ik zou die laatste optie zonder twijfel verkiezen. Vroegtijdig stoppen met werken en genieten, zonder verplichtingen en met voldoende middelen: dat was de droom, maar de realiteit is nu anders. 

Het heeft geen zin om te denken 'het kan altijd erger', want dit is onze realiteit, en die is gewoon klote (excuse my French). Je mag best flink boos zijn, pissig, chagrijnig en teleurgesteld. Ik gun iedereen hun geluk, maar tegelijkertijd zou ik er alles voor over hebben om, al was het maar voor een moment, weer zorgeloos te kunnen zijn. 's Nachts lukt dat beter. Vaak droom ik dat ik nog gewoon kan lopen en sporten. Het voelt dan alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Maar het wakker worden uit zo'n droom is elke keer weer een harde landing, een pijnlijk moment waarop mijn lichaam me eraan herinnert dat de realiteit anders is. 

"Het is weer voorbij die mooie zomer, het is gedaan met de vakantiepret". De vakanties zijn voor velen alweer voorbij en de verhalen stromen binnen. Het liedje van Gerard Cox schoot al door mijn hoofd. Dat is meteen een herinnering aan de kortere dagen en de afname van het mooie weer, iets wat mijn gestel minder goed verdraagt. Ik hoop op een "Indian Summer", waarbij het tot ver in oktober nog heerlijk weer blijft. Gelukkig beginnen de voetbalcompetities weer, wat voor afleiding zorgt. Als Brabander die met hart in Amsterdam is, weet ik dat successen niet vanzelfsprekend zijn. Hetzelfde geldt voor een vakantie, dat is iets wat niet voor iedereen is weggelegd. Daarom klaag ik niet langer, maar zoek ik zo meteen de buitenlucht op. Een dosis vitamine D kan wonderen doen, en wie weet ziet de wereld er dan alweer een stuk beter uit.