Harder geworden

Hallo Esmeralde

Heel herkenbaar, ik ervaar precies hetzelfde

Groetjes

Ingrid

Hoi Ingrid

Toch een hele geruststelling dat ik niet de enige ben

Ik heb het tegenovergestelde. Er zijn regelmatig mensen die dan hun eigen klachten minder maken want wordt er dan gezegd: dat van jou is erger. Dat vind ik dus irritant want diegene heeft op dat moment ergens last van en dat is gewoon vervelend

Je met elkaar vergelijken heeft geen enkele zin. Die ander moet ook gewoon even kunnen klagen.

Hoi Esmeralda,

Heel herkenbaar! Dit heb ik de laatste tijd ook meer dan eerder en waarom 🤷

Want ik vind mezelf absoluut niet zielig en ben altijd begripvol naar anderen en heb een luisterend oor.

Ik herken het wel,maar ik heb altijd slecht tegen klagende mensen gekund. Hoe harder iemand klaagt hoe minder snel ik zal zeggen waar ik last van heb, want ik wil niet zo 'n 'aansteller" zijn als zij.. Maar nu ik zelf ziek ben moet ik wel vaak mijn tong afbijten.

Ik word er niet persé harder van maar wel verdrietiger. Mijn moeder heeft door chemotherapie neuropathie aan een paar vingers overgehouden en daar klaagt ze elke keer over als ik haar zie. Dan denk ik elke keer weer: mam snap je wel tegen wie je het zegt, alsof ik niet weet hoe vervelend neuropathie is, hoe kun je zo lomp zijn.

Ik zit nu sinds 9 maanden thuis en ga sinds kort 2x per week weer 2 uur naar mijn werk, mijn baas zei vorige week: wat zie je lekker bruin, jij zit zeker de hele dag in de zon!? Toen floepte ik er wel uit: ja zeker, ruilen? We hebben gelukkig een prima verstandhouding :-)

Ik ben blij dat ik dit gesprek geopend heb.

Ik heb er erg over getwijfeld om het wel of niet te plaatsen

Fijn om te zien dat anderen het herkennen

Als ik ''zo'n bui'' heb.....oh, dan kan ik daar toch zo sjacherijnig van worden.
Al dat gezeur.... 😁
soms heb ik het bijvoorbeeld met mijn Man - die heeft het ook echt niet makkelijk, heeft zo zijn eigen problemen, maar dan zit hij zo te kliemen en te klagen, en dat kan nooit ''gewoon'' nee, ik bedoel....drama is hij helemaal dol op.....
dan ga ik heel dramatisch mee zitten kliemen en klagen.......
en dan liggen we helemaal in een deuk.... en soms ook niet, wordt hij er sjacherijnig van (snap je toch niet, hè 😇).

ik zal nooit vergeten dat mijn schoonmoeder hier járen geleden zat te klagen over het feit dat ze haar ramen niet meer kon wassen sinds een half jaartje (ze was toen een jaar of 75).. en toen werd ik zo wild kwaad..... wist me te beheersen, maar gooide er wel uit.......'wees blij dat je dat nu pas hebt......ik ben daar al meer dan 30 jaar verdietig van'......

En andere momenten kan is zo begripvol zijn, en empatisch, maar niet altijd.

weetje, volgens mij is dat niet eens zozeer een kwestie van harder worden.
Soms komen dingen - klachten - van mensen hard binnen (om wat voor reden dan ook) en soms vergt het zoveel energie om ''mee te gaan'' in het 'verhaal' van die ander......

Ik denk ook wel eens dat ik, net als dat ik dat met andere dingen doe, een soort van keuze maak waar ik wel in mee ga of waar ik niet in mee wil gaan (gewoon energie besparing).

Ik herken het zeker ook.

Maar ik merk dat ik ook onverschilliger ben geworden, minder emotioneel, alsof het me niks kan schelen als iemand pijn of verdriet heeft. Daar schrik ik soms wel van van mezelf. Ik was altijd zeer empatisch, en dat lijkt afgestompt. Of bedoel je dat ook met het "harder" worden?

Ja inderdaad Sonja dat ook onverschillig/ afgestompt.

Zo van kan mij het schelen dat jij hoofdpijn hebt je moest eens weten hoeveel pijn ik heb en zit toch ook niet klagen . Ik vind een groot deel van de mensen maar watjes 🤭